خوشا آن که خود را خوار انگاشت ، و کسبى پاکیزه داشت ، و نهادش را از بدى بپرداخت ، و خوى خود را نیکو ساخت و زیادت مالش را بخشید و زبان را از فزون گویى درکشید ، و شرّ خود را به مردم نرساند و سنّت او را کافى بود ، و خود را به بدعت منسوب نگرداند . [ مىگویم بعضى این فقره و آن را که پیش از آن است به رسول خدا ( ص ) نسبت دادهاند . ] [نهج البلاغه]
نویسنده: جمال چهارشنبه 83 آذر 11 ساعت 4:38 عصر
نظرات شما ()
